پوشش تفلون ترکیبی خود لغزنده

تفلون در جنگ جهانی دوم

با وجود این ویژگی های جالب و غیرعادی، اگر جنگ جهانی دوم در نگرفته بود، تا مدتها بعد کار دیگری در زمینه آن صورت نمی گرفت. چند ماهی نگذشته بود که دانشمندانی که مشغول ساختن نخستین بمب اتمی بودند، احتیاج به ماده ای پیدا کردند تا بتوانند از آن واشرهایی بسازند که در برابر گاز بسیار خورنده هگزافلوئورید اورانیم، که برای تولید اورانیم ۲۳۵ بمب مصرف می شد، مقاوم باشد.

سرهنگ لزلی ر. گرووز، مسئول بخش طرح بمب اتمی در ارتش ایالات متحده بود. وی از پلاستیک جدید شرکت دوپونت که فوق العاده خنثی بود، خبردار شد. بدین ترتیب این پلیمر لغزنده در واشرها و دریچه ها به کار رفت و نسبت به ترکیب خورنده اورانیم مقاوم بود. شرکت دوپونت در طی جنگ، تفلون را برای این کاربرد تولید کرد. عموم مردم تا بعد از جنگ هم چیزی درباره این پلیمر جدید نمی دانستند.

این نوع پوشش نیز به صورت ترکیبی جهت ایجاد ویژگی خود لغزنده در شرایط خشک انجام می شود که معمولا با فیلرهای همچون کربن، محلول تفلون را پر کرده و تفلون کربن تولید شده را پوشش می دهد.

این پوشش از محلول با فرمول خاص که از ترکیب تفلون و با یکی دیگر از پلیمرها به کاربرده می شود که به منظور تقویت سختی و مقاومت به خوردگی تفلون می باشد زیرا سایر مشخصات تفلون در حلال پخت حفظ شده اند.