فرآیند پوشش PTFE

فرآیند پوشش PTFE

اصطلاح “PTFE” همانطور که استفاده می شود در نظر گرفته شده است که هم پلیمرهای PTFE و هم پلیمرهایی را که از کوپلیمریزاسیون تترافلوئورواتیلن با سایر مونومرها تشکیل می شوند، در بر گیرد. پلیمرهای فلوئورواتیلن حاوی هالوژن های دیگر نیز شامل مخلوطی از پلیمرهای با ترکیبات مختلف است. پلیمرها ممکن است دارای طول زنجیره (وزن مولکولی)، وزن مولکولی متفاوت باشند. در صورت تمایل، ذرات دیگر، مانند ذرات معدنی رنگدانه‌دار، ممکن است همراه با ذرات PTFE باشند.

اتصال پوشش PTFE و مواد زیرلایه در نتیجه کلید زدن مکانیکی بین PTFE و سطح زیرلایه است.

قطر ذرات PTFE ترجیحاً کمتر از ۱۰۰ میکرون و ترجیحاً کمتر از ۵۰ میکرون قطر است. به ویژه ذرات PTFE با حداکثر قطر کمتر از ۳۰ میکرون ترجیح داده می شوند.

در پوشش الکترواستاتیک، سیال اتمیزه می شود، سپس بار منفی می شود. قسمتی که قرار است پوشش داده شود از نظر الکتریکی خنثی است، که باعث می شود قطعه نسبت به قطرات پوشش منفی مثبت باشد. ذرات پوشش به سطح جذب می شوند و توسط دیفرانسیل بار نگه می دارند تا زمانی که پخت شوند.

با یک تفنگ اسپری الکترواستاتیک، قطرات بار را از یک الکترود دارای بار الکتریکی در نوک تفنگ می گیرند. ذرات باردار، تکانه اولیه خود را از ترکیب فشار سیال/فشار هوا داده می شود. پاشش الکترواستاتیک راندمان انتقال بالا (۶۵٪ تا ۹۵٪) و پوشش عالی لبه را ارائه می دهد. کشش بین قطرات رنگ و قطعه به اندازه‌ای قوی است که باعث پاشش بیش از حد رنگ می‌شود که باعث می‌شود قسمت به عقب منحنی نشود، که به راندمان انتقال بالا کمک می‌کند.